admin Maandag, na de zomervakantie. De jongens gaan weer naar school. Ik heb ze gebracht en ga weer naar huis. Wat ga ik doen?
Ik voel de schuring in mezelf. Ik heb geen richting. De mind in me kan vanalles bedenken wat ik moet doen. Nergens gaat m’n energie naar toe.
Hoe zuiver dit ook voelt, ik voel ook dat hier een verstopmechanisme in me zit. Ik kan het niet precies benoemen, er zijn vele facetten voelbaar die er aan vast zitten. Ik kan het verklaren vanuit de HD theorie die ik over mijn eigen blauwdruk ken. Ik kan allemaal verschillende kanten op uitleggen. Waar het op neerkomt, is dat ik niet weet wat ik ga doen, hoe ik mijn dag ga vullen, totdat er weer wat van me verwacht wordt; op het schoolplein staan. En daarvan zei m’n oudste vandaag nog dat hij graag alleen naar huis wil gaan… Nou, die heb ik nog even met de kop ingedrukt, dacht ik, want ik wil hem ophalen. In ieder geval de eerste schooldag. En eerlijk gezegd is het eigenlijk alleen maar zodat ik richting in mijn dag heb.
Ik kom thuis en ik besef me dat ik graag de deuren van Loods G wil openen, zodat ik richting heb, zodat ik van betekenis kan zijn voor de ander, dat ik kan helpen, dat ik iets te doen heb. En daar voel ik hoe het schuurt, hoe ik Loods G wil inzetten om mezelf te redden. M’n eigen interne dramadriehoek. Subtiel verborgen onder het mom van filantropie. Getver. Het schuurt soms dat ik zo rauw naar mezelf kan kijken en toch doe ik dat liever, dan dat ik onder dit valse voorwendsel de deuren van Loods G open.
Ook besef ik mij dat ik dacht dat ik moest werken en dat ik dus op deze maandag moet gaan werken… Nee. Hier is afgelopen zomervakantie een switch in gekomen. Mijn vriend zei ‘Gab, met alles wat ik zie, denk ik niet dat jij nog gaat werken’ en hij zei en bedoelde het oordeelloos. Ik kon het ontvangen en ben eerlijk gezegd blij en dankbaar dat hij het tegen mij zei; ik wil ook niet werken zoals ik zie dat werk in de maatschappij wordt neergezet. Ik wil geen geld verdienen omdat er in mijn beleving een enorme verkronkeling aan geld vast zit. Het is een noodzakelijk kwaad geworden, wat ons allemaal in het web vast wil houden. Ik kan het nog niet met de juiste woorden uitleggen, dit komt, of niet. Terug naar ik en werk: nee, ik wil niet meer werken. En dit voelt enorm bevrijdend om hardop te kunnen zeggen en nu te typen. Wat ik wel wil en ook echt heel graag wil, is mijn bijdrage leveren. Ik wil heel graag door mezelf te zijn mijn bijdrage leveren. En hoe klein mijn wereld nu ook is, zie ik dat ik dat doe. Ik zie hoe mijn kinderen groeien, ik zie welke invloeden er doorstromen naar mijn vriend en ook bij mijn vriendinnen zie ik hoe ik door mezelf te zijn er beweging ontstaat. Het schuurt nog om het op deze manier te verwoorden, ‘alsof ik daar de oorzaak van ben’. Ik bedoel het geenzins arrogant of op mijn borst kloppend. Wat ik zie is dat de ander zijn of haar hart opent, dat de ander rauwe eerlijkheid deelt, wat die wel of niet fijn vindt, wat er schuurt bij die, of juist waar die dankbaar voor is. Deze hartenwaarheid is wat ik zie bewegen. Dit doen ze allemaal zelf. Hier heb ik geen invloed op. Het enige wat ik doe is mijn hart openen, mijn rauwe hartenwaarheid delen, schuren in mezelf om mijn eigen waarheid te kunnen zien en de stap nemen om die zichtbaar te maken, of grenzen aan te geven, of wat dan ook nodig is in dat moment. Doordat ik dit doe, ontstaat er een ruimte met de ander waarin die kan kiezen om dat ook te doen. Zo bedoel ik het. Als domino-effect. Iedereen doet en bepaalt het zelf. En wat ik zie gebeuren, maakt mij wel erg blij. Ik verlang naar een wereld waarin we vanuit ons hart leven. De invloed die ik daar op heb, is het zelf doen. En dat is uiteindelijk mijn richting in mijn leven. Alleen wat ik daarvoor dagelijks in het moment doe… dat weet ik dus niet en dat schuurt kan ik je vertellen. Zo heb ik wel vandaag, sinds bijna een jaar, mijn website weer actief gemaakt. Er was een plugin verkeerd ofzo. Ik heb geen idee. Ik heb op een knopje gedrukt en het was geregeld. Blijkbaar was het daarvoor nu tijd.
Ik kom in een rabbithole terecht. Moraal van dit verhaal was dat ik op zoek ben naar mijn richting op deze eerste schooldag van het jaar. En dat vind ik lastig! Ik zou er graag van willen vluchten en voel veel verschillende manieren van vluchten aan me trekken. En ergens daar raak ik verlamd, in het nietsdoen, wat ook vluchten is… Richting… ik vind het maar een vreemd concept en schuur ermee omdat ik alle ruimte heb om richting te bepalen in mijn leven.
Ok, biecht: ik voel dat ik door ga met typen omdat als ik stop, ik weer opnieuw richting moet geven in wat ik ga doen. Owwwww, wat vind ik het soms frustrerend allemaal. En dat op de maandag ochtend na de zomervakantie.